O WYSTAWIE

Wystawa trzech artystek pochodzących z Rumunii i współpracujących z Galerią IAGA, to zestawienie trzech indywidualności. Ich osobowość artystyczna jest kształtowana przez środowisko w jakim żyją, ludzi i doświadczenia, które ich spotykają. Prezentowane prace to wynik przetwarzania rzeczywistości i spojrzenia na niego przez „soczewkę" ich osobowości. Zobaczmy zatem, jak widzą i rozumieją świat.

Alexandra Muresan – urodzona w 1985, mieszka i pracuje w Cluj-Napoca w Rumunii. Zajmuje się rzeźbą w szkle i jest adiunktem na Wydziale Ceramiki i Szkła Uniwersytetu Sztuki i Projektowania w Cluj-Napoca. W 2016 otrzymała wyróżnienie za doktorat „Niewidzialność i nieprzewidywalność we współczesnym języku sztuki szkła". Jej prace były wystawiane na kilku wystawach w Rumunii i na Bornholmie, w Pradze, Pilźnie, Bergen i Rzymie. Alexandra jest także absolwentką filozofii na Uniwersytecie Babes-Bolyai w Cluj-Napoca. Jej studia z filozofii miały znaczący wpływ na jej twórczy proces myślowy i spowodowały jej głębszy rozwój w postrzeganiu sztuki i estetyki.

My artyści, jako wyjątkowe jednostki – pisze Alexandra – jesteśmy sumą doświadczeń i nasza osobowość kształtuje się przez otoczenie, a potem ma możliwość przekształcenia tegoż otoczenia. Przetworzenie to widać w postaci indywidualnego podejścia do problemów jakie podejmuje sztuka. Artystka tworzy owe niezwykłe „soczewki", rzeźby ze szkła, przez które tłumaczy otaczający ją świat.

Praca ze szkłem jest dla niej podróżowaniem w czasie do dzieciństwa. Każdy z projektów traktuje, jako plac zabaw w którym przeszłość, przyszłość i teraźniejszość angażują ją w grę w której wszystko jest możliwe. Każda gra prowadzi do kolejnej, a ta do następnej, dzięki temu ten proces twórczy nigdy się nie znudzi. Artystka znajduje w tym dziecinną radość, że potrafi stworzyć własny język sztuki za pomocą zabawy ze szkłem. Jak pisze składa litery i łączy je w nowe słowa, tworząc z nich zmyślone zdania i znaczenia opisujące jej podróże w czasie. Przedstawieniem tych eskapad są prace ze szkła, które artystka opisuje, jako trójwymiarowe fotografie. Ich celem jest rozbudzenie wyobraźni u widza, wywołanie skojarzeń , dzięki temu odbiorca ma możliwość zaangażowania w podróż.

Amalia Crişan – urodzona w 2001 w Cluj-Napoca w Rumunii. Poszukiwanie piękna - odkrywanie estetyki we wszystkich wymiarach.
W historii sztuki szczególnie podobały się jej dzieła wielkich artystów romantycznych, takich jak John Constable, czy Nicolae Grigorescu. Jest w nich szczególna dbałość o detale i malowniczość, która zdaniem artystki, jest przeciwieństwem wrażeniowości.

W podobny sposób, jak u mistrzów, jej prace zapraszają widza w magiczny lub niemal mityczny świat. Artystka zawsze lubiła przyrodę. Dlatego w jej obrazach pojawiają się motywy kwiatowe i wiejskie tła pełne ciemnych tonów, kontrastów i stylizowanych plam. Te ostatnie to element plastycznego języka charakterystycznego dla prac Amalii.
Drzewo to ważny element jej twórczości. Symbolizuje wiele aspektów afirmujących życie, zarówno fizycznie, jak i duchowe. Drzewa i natura jest także źródłem nieskończonej wiedzy, mądrości i od wieków inspirują ludzi.

Autorka nawiązuje także do prac innych artystów, takich jak futurystyczny malarz Giacomo Balla ("Girl Running on the Balcony"), Lavinia Fontana, Sofonisba Anguisciola i Hermann Nitsche. Jej obrazy zawierają także elementy wywodzące się z kultury ludowej Rumunii („Rumuńska Kora").
"Poema română" to kolejna ważna praca ponieważ dzieło to zostało pomyślane jako hołd złożony kompozytorowi George'owi Enescu, który w wieku 16 lat skomponował utwór o tym samym tytule. O twórczości artystki można powiedzieć, że odnosi się do przeszłych kierunków (futuryzm, romantyzm, puentylizm), ale jednocześnie też tworzy nową jakość we współczesnej sztuce.

Sabina Dragomir – urodzona w 1992. Absolwentka Wydziału Malarstwa Uniwersytetu Sztuki i Projektowania w Cluj-Napoca, obroniła dyplom w 2016.
Obecnie kontynuuje studia doktoranckie w zakresie sztuk wizualnych na Uniwersytecie Sztuki i Projektowania w Cluj-Napoca.
Mieszka i pracuje w Cluj-Napoca w Rumunii.

Twórczość Sabiny Dragomir oddaje w metaforyczny sposób typowy i klasyczny temat kobiecego aktu. Cykl prac artystka stworzyła w latach 2014-2015, ukryła ludzkie ciało w przeźroczystych zasłonach, takich jak woda lub półprzezroczystych, takich jak tkaniny. Rozmyła obraz oddając ruch ciała. Autorka podejmuje problem kobiecej tożsamości, który powraca cały czas w jej twórczości. Odwołując się do idei, że istota ludzka i jej ciało są boskim stworzeniem, przez co noszą znamiona doskonałości, artystka próbuje poprzez język plastyczny, pokazać jego piękno jako apoteozę raju. Pragnie, aby jej obrazy odbierane z perspektywy widza, pokazywały świat nacechowany harmonią i tajemnicą, bez wulgaryzmu. Artystka chciała, by jej obrazy mogły ożywić nowe uczucia i emocje, a tym samym stały się pomostem porozumienia, między widzem, a autorem. W czasach, gdy nagość jest dostępna wszędzie i obojętnieje, artystka stara się udowodnić, że z punktu widzenia jej sztuki, kobiece ciało niekoniecznie jest tylko ciałem. Staje się ono ekwiwalentem doskonałości , wyrazem wewnętrznego piękna duszy. Metaforą dla czystości intencji w obrazach jest woda. Artystka pozwala płynąć emocjom, łzom, woda ma zmyć cierpienie, nieczystość ciała i duszy.


Qadrans Qltury o wystawie (od 10:08) >>